ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Ο Γ. ήταν περίεργα τις τελευταίες μέρες. Ένιωθε τρομερή απογοήτευση από την επιδερμική αντιμετώπιση της μητέρας του για το πρόβλημα υγείας του. Για τον πατέρα του ήταν κενό το συναίσθημα. Τον ένιωθε απών όπως πάντα. ‘’Πρέπει να αφήσω το εμείς και να φροντίσω το εγώ’’ αναφώνησε. Χθες δέχτηκε εκφοβισμό τόσο στο εργασιακό του περιβάλλον όσο και από τον κολλητό του κάτι το οποίο τον ξάφνιασε. ‘’Δεν ξέρω πόση δύναμη κρύβω ακόμη’’. Ένιωθε φοβισμένος και κουρασμένος από την έντονη μοναξιά που βίωνε. Στο τέλος της συνεδρίας μας έκλεισε τη πόρτα ψιθυρίζοντας τη λέξη μοναξιά λες και έπρεπε να την συνηθίσει, να γίνει η κολλητή του φίλη ή απλά να την διώξει.

Με χαιρέτησε αναφωνώντας ‘’αύριο ξημερώνει μία νέα μέρα’’.

Δεν άργησε η μέρα που έλαβα  ένα γράμμα από τον ίδιο. Ήμουν σίγουρη γι’ αυτόν. Η μοναξιά τελικά τον βοήθησε να στρέψει επιτέλους ένα βλέμμα αγάπης και προς τον εαυτό του. Τελικά η καινούρια μέρα ήρθε πιο μπροστά απ’ ότι περίμενε.

Είμαι περήφανη γι’ αυτόν….

Αγαπημένε μου εαυτέ.

Ξαφνικά σου γεννήθηκε η επιθυμία  να μου γράψεις πάλι. Στ’ αλήθεια πως σου ήρθε; Εγώ ξέρω, αλλά γράψτο μου κιόλας για να το διαβάζω να το χαίρομαι. Ξαφνικά νιώθω καλά. Παρά τις αντίρροπες δυνάμεις που προσπαθούν  να κάνουν λιγότερο ισχυρή την ασπίδα μου,  εγώ  ξαφνικά νιώθω καλά. Οι αγωνίες και οι ανησυχίες που βίωσα από τον Κ. και την συνάδελφο μου την Μ.  πήγαν περίπατο. Τι έγινε μέσα μου και πήραν την θέση που τους άξιζε; Κάρπισε μέσα μου μια  σκέψη. Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει γιατί η Μ. κάνει ο, τι κάνει και δεν θα το ψάξω. Δεν με νοιάζει το γιατί ο Κ. φέρεται έτσι όπως φέρεται όσο και αν τον συμπονώ στο δράμα του. Σ’ όλα τα πράγματα μπαίνουν όρια .Είναι ακριβώς όπως τα βίντεο παιχνίδια της δεκαετίας του ’80 ο πάκμαν είχε τρεις ζωές  ή περνάει σε άλλη πίστα ή game over. Με την συνάδελφο μου the game is over. Με τον Κ. δεν βιάζομαι να πάρω αποφάσεις προς το παρόν τον βάζω στον πάγο. Τον αγαπάω, αλλά αν δεν προσπαθήσει να λύσει τα θέματα του, αν δεν σταματήσει να είναι επιθετικός μαζί μου  το game over θα έρθει και γι΄αυτόν. Το επαναλαμβάνω ξαφνικά καλά. Μέσα σε μερικές στιγμές επανέφερα την ασπίδα μου, ατσάλωσα απολύτως τον εαυτό μου και είπα ότι δεν θα χάσω για κανέναν την καλή σχέση που έχω με τον εαυτό μου. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο πριν από δυο εβδομάδες θα έλεγα ότι το οφείλω στην θεραπεία. Αλλά εν τέλει όχι. Το οφείλω στον εαυτό μου!

Η ψυχοθεραπεία αγαπημένε μου εαυτέ είναι όπως το μετεωρολογικό δελτίο. Σου δίνει τα επιστημονικά δεδομένα του καιρού αλλά το πως θα τα αντιμετωπίσεις είναι θέμα δικό σου. Ξαφνικά και πάλι καλά. Η γνωριμία με τον εαυτό μου και το γεγονός ότι άρχισα να τον εκτιμώ είναι το κίνητρο.  Θέλω τη γαλήνη του εαυτού μου και επειδή μέσα μου έχω τόση αγάπη και τόση δοτικότητα και τόση γενναιοδωρία θέλω να τα προσφέρω αυτά από μένα και σε μένα.  Και κάπως έτσι μέσα στο μετρό επιστρέφοντας προς το σπίτι το πήρα απόφαση. Δεν γίνεται να γκρινιάζεις, να στεναχωριέσαι και να θυμώνεις για τα όσα τώρα δεν μπορείς. Λ,χ, σηκώθηκες και πήγες στα βραβεία σήμερα.  Άφησες τον Κ. να στο χαλάσει όταν προετοιμαζόσουν. Όταν έφτασες εκεί ένιωσες κάπως γιατί σκέφτηκες ότι δεν μπορείς να κάτσεις σε όλη την τελετή γιατί πρέπει να πάρεις το τελευταίο μετρό να επιστρέψεις. Κι’ όμως τελικά κατάλαβες ότι πρέπει να το δεις αλλιώς.

 Αγαπημένε μου εαυτέ σκέφτηκα ότι πήγα στα βραβεία, έκανα ο, τι καλύτερο μπορούσα, έμεινα μέχρι το σημείο που μπορούσα. Πολύ καλύτερα από το να μην έκανα τίποτε από αυτά. Εκεί συνάντησες κάποια ενδιαφέροντα πρόσωπα που σου είπαν καλά λόγια για τις ταινίες σου. Εκείνη την στιγμή δεν τα χάρηκες, αλλά εν τέλει άρχισαν και αυτά να βάζουν την σπορά μέσα τους. Και από τις αγωνίες και τις ψιλογκρίνιες και τις φοβίες βρέθηκες στο μετρό να χαμογελάς.  Έβγαλες σέλφι χαμογελώντας, επέστρεψες με χαρά στο σπίτι σου  το οποίο είναι το καταφύγιο σου. Έφαγες το γιαουρτάκι σου, είδες ένα επεισόδιο από την αγαπημένη σου ταινία και κατόπιν σου γεννήθηκε η επιθυμία να μου γράψεις πάλι. Θες μάλλον να σε συγχωρήσω για το χθεσινό σου γραμμα, το οποίο δεν ήταν τόσο φωτεινό αλλά δεν πειράζει.  Τα πράγματα πάνε μπροστά με λίγο πόνο. Γέννα δίχως αίματα δεν υπάρχει! Kαι τώρα αγαπημένε μου εαυτέ; Για σήμερα λέω να το λήξω. Να σε πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε. Αύριο το πρωί ξημερώνει μια καινούρια ημέρα. Και; Για πες αυτό που σκέφτεσαι. Θέλω να στείλεις αυτό το γραμμα και στην Γεωργία Χριστίνα. Όχι για επιβράβευση, αλλά για ένα ευχαριστώ. Η ετεροτροφοδοτούμενη δουλειά που  κάνετε αποδίδει και αυτό το χρωστάς εσύ στον εαυτό σου και εκείνη στον δικό της. Είναι τόσο λυτρωτικό εν τέλει να νιώθεις πόσο θεμελιώδες είναι να προστατεύεις και να κανακεύεις τον εαυτό σου. Θα έρθουν και άλλες δύσκολες μέρες. Ελπίζω σ’ αυτές να είσαι ακόμη πιο αποτελεσματικός. Τώρα γιατί πέρασες ο, τι πέρασες; Ο σωματικός πόνος, το εκλυτικό τραύμα, η σταθερή αγωνία της επιβίωσης, η έλλειψη ενός συντρόφου να σε αγαπάει αληθινά έκαναν ένα εκρηκτικό μείγμα. Θα περάσει κι΄αυτό....