Ο ''ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗΣ'' ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ο τίτλος γεννάει πολλά ερωτήματα. Ποιος είναι αυτός ο ‘’κήπος της εξιδανίκευσης’’ και τι πρέπει να κάνουμε για να τον δούμε; Η απάντηση είναι μία: σχέσεις. Ναι, σωστά κατάλαβες. Μιλάμε γι’ αυτές τις σχέσεις τις ερωτικές, τις συντροφικές που σε κάθε αρχή τους μπαίνουν σε έναν πανέμορφο, πολλά υποσχόμενο κήπο, τον κήπο της εξιδανίκευσης. 

Σπάνια αλλάζουμε διαδρομή οι άνθρωποι στην αρχή μίας σχέσης. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτός ο κήπος προμηνύει και προϋποθέτει αν μία γνωριμία θα γίνει σχέση ή όχι. Κατανοούμε, λοιπόν, πόσο σημαντική είναι η εξιδανίκευση του άλλου στα μάτια μας για να προχωρήσουμε στο παρακάτω βήμα. Και πράγματι στη συγκεκριμένη φάση είναι εντυπωσιακή η δύναμη της εξιδανίκευσης. Αποδεχόμαστε και μάλιστα βρίσκουμε ελκυστικά στον άλλον χαρακτηριστικά, τα οποία όχι μόνο δεν έχουμε, αλλά και δεν θαυμάζουμε ουσιαστικά. Συνηθίζουμε να βλέπουμε τα λάθη του άλλου ως ειλικρίνεια, τα ίδια λάθη που αν τα παραδεχτεί μετά από τρία χρόνια σχέσης είναι αυτά που μπορούν να οδηγήσουν σε έναν χωρισμό.

Όταν, λοιπόν, επισκεπτόμαστε τον κήπο της εξιδανίκευσης, τις περισσότερες φορές τα αισθήματα που βιώνουμε είναι ευχάριστα και θετικά. Οι απογοητεύσεις φαντάζουν ελάχιστες μπροστά στο τέλειο, εξιδανικευμένο πρόσωπο του συντρόφου που έχουμε δημιουργήσει. Ένα πρόσωπο όπου είμαστε σίγουροι πως είναι έτοιμο να ανταποκριθεί σε κάθε προσδοκία, ανάγκη και επιθυμία μας. Σε ό,τι δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν άσχημες παρελθοντικές εμπειρίες, παλιότερα πρόσωπα, όπου κατά σύμπτωση είχαμε επισκεφτεί και με εκείνα τον κήπο της εξιδανίκευσης.

Η εξιδανίκευση έχει αρχή, μέση και τέλος. Κάποια στιγμή, λοιπόν τελειώνει το ταξίδι στον όμορφο, ουτοπικό κήπο. Είναι εκείνη η στιγμή της απότομης προσγείωσης. Μία στιγμή όπου η πρώτη μας προσδοκία ματαιώνεται και πέφτει στο έδαφος. Μία μέρα όπου αντιλαμβανόμαστε πως το άτομο που έχουμε απέναντι μας έχει περισσότερα αρνητικά χαρακτηριστικά από όσα νομίζαμε, που πλέον δεν μπορούμε να ανεχτούμε ούτε για μία ώρα. Η συνειδητοποίηση πως ο σύντροφός μας δεν είναι τέλειος είναι και η αρχή της πραγματικής ζωής. Η αρχή της προσωπικής μας ωρίμανσης. Μία στιγμή σαν και αυτή είναι απαραίτητη σε κάθε σχέση. Όσο και αν μας τρομάζει που ξαφνικά έχουν λησμονηθεί όλες οι όμορφες στιγμές και αναρωτιόμαστε αν αυτή η σχέση είναι κατάλληλη για εμάς, άλλο τόσο η πραγματικότητα αυτή μας εξελίσσει, μας κάνει να ανακαλύπτουμε σε βάθος τον εαυτό μας.

Ο εαυτός μας άλλωστε μόνο σε μία πραγματικότητα μπορεί να αντέξει!

Τι γίνεται όμως τώρα που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω στον κήπο της εξιδανίκευσης; Πως μπορούμε να διατηρήσουμε την σχέση με τον άλλον, αλλά και την σχέση με τον εαυτό μας. Πως θα μπορέσουμε αυτή την απογοήτευση που νιώσαμε φτάνοντας στην πραγματική ζωή να την κάνουμε δύναμη. Η απάντηση είναι απλή. Οφείλουμε να γνωρίσουμε αυτόν που έχουμε δίπλα μας πραγματικά. Να τον γνωρίσουμε ξανά από την αρχή. Να δούμε τα δυνατά και τα αδύνατα του κομμάτια, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας και με τον εαυτό μας, να εκφράσουμε αυτά που μας ενοχλούν χωρίς όμως να ακυρώνουμε την ύπαρξη του άλλου. Να συνειδητοποιήσουμε πως οι προσδοκίες μας ποτέ δεν θα ικανοποιηθούν πλήρως από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τον εαυτό μας. Θυμίζει λίγο τότε, εκείνη την άβολη παιδική στιγμή που πιστεύουμε πως ως παιδιά θα μας ταΐζουν πάντα οι άλλοι και θα είναι δίπλα μας κάποιος στο πρώτο κλάμα για να μας πάρει αγκαλιά. Και ταρακουνιόμαστε όταν αναγκαζόμαστε να πάρουμε μόνοι μας το κουτάλι και να φάμε γιατί πεινάσαμε και στην πραγματικότητα δεν ήταν κάποιος εκεί να ακούσει το κλάμα μας. Και μετά μάθαμε να περπατάμε, μάθαμε να τρώμε μόνοι, ανακαλύψαμε πως είμαστε αυτοτελείς και αυτόνομες προσωπικότητες.

Στο ταξίδι, λοιπόν της πραγματικής ζωής είναι απαραίτητο να επισημάνουμε στον εαυτό μας αυτή τη μοναδικότητα. Πότε δεν θα είναι ο άλλος φτιαγμένος έτσι όπως τον ονειρευόμαστε. Πότε δεν θα είμαστε και εμείς γι’ αυτόν τέλειοι. Θα είμαστε όμως δύο αυτόνομες, υπέροχες προσωπικότητες που συναντήθηκαν, πέρασαν από τον κήπο της εξιδανίκευσης, δεσμεύτηκαν και έπειτα ανακάλυψαν πως μόνο στην πραγματική ζωή μπορούν να συνυπάρξουν, μπορούν να εξελιχθούν παράλληλα ο ένας στον άλλον. 

Γράφει η Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου
                             Ψυχολόγος