ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Η ζωή μας όλη είναι μία αφήγηση. Η αφήγηση της
ιστορίας μας. Ένα βιβλίο όπου εμείς είμαστε ο συγγραφέας του. Από όταν
γεννιόμαστε αφηγούμαστε όλα όσα ζούμε, με την δική μας γλώσσα, με τα δικά μας
γυαλιά. Ήδη από μικρά παιδιά προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε στον άλλον τα
προσωπικά μας βιώματα, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μας.
Είναι ωραίο να φτιάχνουμε την αυτοβιογραφία
μας και αυτή να αποτελείται από επεισόδια, τα όποια εμείς σκηνοθετούμε αλλά
εμείς παράλληλα είμαστε και οι πρωταγωνιστές σ'αυτά. Όσο μεγαλώνουμε η πλοκή της
ιστορίας μας γίνεται πιο περίπλοκη και τα επεισόδια και οι ηθοποιοί αυξάνονται
με τα πρόσωπα να αλλάζουν ρόλους, από πρωταγωνιστές κομπάρσοι και το
αντίστροφο.
Η συγγραφή της ιστορίας μας και η αφήγησή της
αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Τελικά ζούμε
όσα λέμε ή λέγοντας κάτι πιστεύουμε πως το ζούμε κιόλας; Μήπως το δικό μας
παραμύθι είναι πολύ διαφορετικό από την πραγματικότητα που ζούμε και κυρίως από
αυτό που είμαστε; Μήπως τελικά εμείς μέσω της γλώσσας δημιουργούμε τα
προβλήματα στη ζωή μας;
Με το να πω ‘’Είμαι τεμπέλης και δεν μου αρέσει να κάνω
τίποτα’’, τοποθετώ τον εαυτό μου σ’αυτήν την θέση, πιστεύω αυτό για μένα και
κάνω και τους άλλους να το πιστέψουν.
‘’Η ζωή ήταν πολύ άδικη μαζί μου’’, με αυτήν
την φράση τα μάτια μου εστιάζουν στην αδικία και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα
θετικό και ευχάριστο για μένα.
Πώς θα ήταν αν στην πλοκή της ιστορίας μας
βάζαμε περισσότερες εναλλακτικές ερμηνείες, περισσότερες εκβάσεις, πιθανές
αιτίες και αποτελέσματα;
‘’Είμαι τεμπέλης όταν δεν μου αρέσει κάτι,
αλλά άλλες φορές έχω απίστευτη ενεργητικότητα όταν είναι να κάνω κάτι που
αγαπώ.’’
‘’Μου είπε ψέματα και φταίω γι’αυτό.’’ Μπορεί
να μετατραπεί σε ‘’Μου είπε ψέματα, αυτό είναι μία μεμονωμένη κατάσταση που αφορά τον
ίδιο και όχι εμένα προσωπικά’’.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο τοποθετώ το πρόβλημα
έξω από τον εαυτό μου.
Η φράση ‘’Εγώ θα στα πω όπως έγιναν και βγάλε
εσύ το συμπέρασμά σου’’, δεν είναι ποτέ ειλικρινής, μιάς και από την ίδια της
την φύση η αφήγηση είναι φτιαγμένη για να οδηγεί σε κάποιο συμπέρασμα και σε
μία αιτία. Ποτέ δεν λέμε τα πράγματα έτσι όπως έγιναν και αυτό επειδή πάντα
έχουμε μία υποκειμενική θεώρηση των πραγμάτων. Το πόσο σημαντικό και σπουδαίο
είναι αυτό που αφηγούμαστε είναι δεδομένο. Λέμε μία ιστορία γιατί είναι
σπουδαία για εμάς, αλλιώς δεν θα την αφηγούμασταν, δεν θα ήταν αρκετά σπουδαία
ώστε να μεταδοθεί.
Το ποιο επεισόδιο της ιστορίας μου θα επιλέξω
να πω εξαρτάται από πολλούς παράγοντες
όπως χρόνος, τόπος, πρόσωπο που το
μοιράζομαι και συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.
Με τις αφηγήσεις μας κατασκευάζουμε,
ανακατασκευάζουμε και με κάποιους τρόπους επινοούμε συνεχώς το παρελθόν, το
παρόν και το μελλον. Δημιουργούμε το μέλλον μας, είμαστε υπεύθυνοι για το παρόν
που ζούμε και με έναν μοναδικό τρόπο αφηγούμαστε όπως εμείς θέλουμε το παρελθόν
μας. Πρόσεχε με τι στυλό, αλλά και με τι φωνή γράφεις και μεταδίδεις την
ιστορία σου. Είμαστε οι αφηγήσεις μας!
Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς, αλλά
αυτή που θυμάται και όπως την θυμάται για να την αφηγηθεί. Υπάρχουν φωνές μέσα
μας που τις αγνοούμε και τις απωθούμε, και άλλες που τις ακούμε σε κάθε μας
βήμα, σε κάθε τραγούδι της ζωής μας.
Να μιλάμε για εμάς. Να μιλάμε για τη ζωή μας.
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει!
Και να θυμάστε….
Οι σκέψεις μας γίνονται λέξεις, και οι λέξεις
μας πράξεις. Πρόσεχε τι σκέφτεσαι και κυρίως πως το αφηγείσαι!!
