ΠΕΝΘΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ
Η ζωή είναι γεμάτη θανάτους. Άλλοι μικροί, άλλοι μεγάλοι, πάντα όμως ανάμεσα στην άνιαρη καθημερινότητά μας. Άλλωστε τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον θάνατο; Πόσο υποφερτά θα ήταν τα πράγματα, οι σχέσεις, οι άνθρωποι αν δεν τελείωναν ποτέ; Ένας μικρός θάνατος είναι και ο χωρισμός. Όταν μία σχέση τελειώνει, χρειάζεται και πρέπει να πενθήσουμε. Για κάθε ανθρώπινη σχέση, όχι μόνο για την ερωτική.
Αυτό παίρνει χρόνο. Πολύ χρόνο, γιατί εκτός από την παρουσία του ατόμου, πενθούμε και για την σχέση : ''Γιατί δεν μπόρεσα να πώ όσα ήθελα να πω; Τι κράτησα για μένα, τι άφησα στην καρδιά μου; Τι ήταν αυτό που με κρατούσε από το να μην εκφράσω τα συναισθήματά μου, την άγαπη μου και τώρα το μετανιώνω;
Ο θάνατος και ο χωρισμός ξυπνάει μέσα μας αυτό το επώδυνο συναίσθημα της ενοχής. Ενοχή για τα λάθη που κάναμε, για όσα τολμήσαμε και γι'αυτά που δεν τολμήσαμε. Η εγκατάλειψη του χωρισμού είναι ακόμα πιο επώδυνη όταν θυμίζει άλλες πιο παλιές. Ανοίγει πληγές του παρελθόντος, παραπέμπει σε άλλα πένθη. Για άλλη μια φορά έρχεται στην επιφάνεια η βεβαιότητα ότι δεν μπορώ να υπάρξω για έναν άλλον, ότι δεν είμαι άξιος να αγαπηθώ. Κάποια άτομα ζουν μόνο σε σχέση με τον άλλον, με τον οποίο και δημιουργούν ένα δέσιμο συγχώνευσης. Περιμένουν από αυτή την σχέση ένα δέσιμο, μία εξάρτηση ανάλογη με όλες τις στερήσεις που κουβαλούν μέσα τους.
Καμία ιστορία δεν είναι τέλεια. Θα θέλαμε να είναι τέλεια για εκείνους που αγαπάμε; Γιατί τόση έλλειψη επιείκειας όσον αφορά τα λάθη τους; Που οφείλεται η άρνηση να αποδεχθούμε αυτό που ήταν; Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τι έπρεπε ή τι δεν έπρεπε να κάνουν;Απορρίπτουμε τη ζωή τους, απορρίπτοντας παράλληλα την δική μας.
Στο ερωτικό πένθος, προσπαθώντας να ζήσουμε χωρίς τον άλλον, ζούμε συνεχώς με την παρουσία του, ζωντανεύοντας τον στο μυαλό μας. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε τον χωρισμό και η έντονη θλίψη και μελαγχολία είναι δεδομένα τις πρώτες ημέρες. Η απουσία του άλλου είναι μία συνεχής παρουσία. Μία παρουσία που θέτει πολλά ερωτήματα για την απουσία. Οι σκέψεις για το πρόσωπο που έφυγε γίνονται εμμονικές. Θυμόμαστε το παρελθόν, ονειρευόμαστε το μέλλον και υποφέρουμε πιο πολύ που η σχέση έχει τελειώσει. Πρέπει να διαλύσουμε αυτή την τέλεια εικόνα του άλλου γιατί όσο την διατηρούμε, τόσο αυτός θα παραμένει παρών. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να απαρνηθούμε τα όσα ζήσαμε μαζί του.Το να προσπαθήσουμε να τα ξεχάσουμε είναι σαν να αντιμετωπίζουμε ένα απέραντο κενό.
Πρέπει να μάθουμε ξανά να υπάρχουμε χωρίς τον άλλον, και κυρίως χωρίς την έλλειψη του άλλου. Να αποδεχτούμε την απώλεια, αυτό που ήταν και συνεπώς αυτό που δεν είναι τώρα πια για εμάς.
Μη βιαστείς να μπεις σε άλλη σχέση. Πρέπει να απελευθερωθείς από τις λύπες που κουβαλάς από την προηγούμενη. Πρέπει να βρεις ξανά το ''εγώ'', που χάθηκε στο ''εμείς''. Αναγνώρισε την αναγκαιότητα του τέλους γιατί χωρίς τέλος δεν θα υπήρχε ιστορία, και χωρίς ιστορία δεν θα υπήρχε ζωή.
Ας κοιτάξουμε ρεαλιστικά το παρελθόν! Μην ωραιοποιούμε τις ''καλές'' μας στιγμές, μη παραλείπουμε τις ''κακές''. Ας κοιτάξουμε ακόμη πιο ρεαλιστικά το μέλλον. Γιατί αυτό είναι που σε κοιτάει από τον απέναντι δρόμο και σου κλείνει το μάτι!
Αυτό παίρνει χρόνο. Πολύ χρόνο, γιατί εκτός από την παρουσία του ατόμου, πενθούμε και για την σχέση : ''Γιατί δεν μπόρεσα να πώ όσα ήθελα να πω; Τι κράτησα για μένα, τι άφησα στην καρδιά μου; Τι ήταν αυτό που με κρατούσε από το να μην εκφράσω τα συναισθήματά μου, την άγαπη μου και τώρα το μετανιώνω;
Ο θάνατος και ο χωρισμός ξυπνάει μέσα μας αυτό το επώδυνο συναίσθημα της ενοχής. Ενοχή για τα λάθη που κάναμε, για όσα τολμήσαμε και γι'αυτά που δεν τολμήσαμε. Η εγκατάλειψη του χωρισμού είναι ακόμα πιο επώδυνη όταν θυμίζει άλλες πιο παλιές. Ανοίγει πληγές του παρελθόντος, παραπέμπει σε άλλα πένθη. Για άλλη μια φορά έρχεται στην επιφάνεια η βεβαιότητα ότι δεν μπορώ να υπάρξω για έναν άλλον, ότι δεν είμαι άξιος να αγαπηθώ. Κάποια άτομα ζουν μόνο σε σχέση με τον άλλον, με τον οποίο και δημιουργούν ένα δέσιμο συγχώνευσης. Περιμένουν από αυτή την σχέση ένα δέσιμο, μία εξάρτηση ανάλογη με όλες τις στερήσεις που κουβαλούν μέσα τους.
Καμία ιστορία δεν είναι τέλεια. Θα θέλαμε να είναι τέλεια για εκείνους που αγαπάμε; Γιατί τόση έλλειψη επιείκειας όσον αφορά τα λάθη τους; Που οφείλεται η άρνηση να αποδεχθούμε αυτό που ήταν; Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τι έπρεπε ή τι δεν έπρεπε να κάνουν;Απορρίπτουμε τη ζωή τους, απορρίπτοντας παράλληλα την δική μας.
Στο ερωτικό πένθος, προσπαθώντας να ζήσουμε χωρίς τον άλλον, ζούμε συνεχώς με την παρουσία του, ζωντανεύοντας τον στο μυαλό μας. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε τον χωρισμό και η έντονη θλίψη και μελαγχολία είναι δεδομένα τις πρώτες ημέρες. Η απουσία του άλλου είναι μία συνεχής παρουσία. Μία παρουσία που θέτει πολλά ερωτήματα για την απουσία. Οι σκέψεις για το πρόσωπο που έφυγε γίνονται εμμονικές. Θυμόμαστε το παρελθόν, ονειρευόμαστε το μέλλον και υποφέρουμε πιο πολύ που η σχέση έχει τελειώσει. Πρέπει να διαλύσουμε αυτή την τέλεια εικόνα του άλλου γιατί όσο την διατηρούμε, τόσο αυτός θα παραμένει παρών. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να απαρνηθούμε τα όσα ζήσαμε μαζί του.Το να προσπαθήσουμε να τα ξεχάσουμε είναι σαν να αντιμετωπίζουμε ένα απέραντο κενό.
Πρέπει να μάθουμε ξανά να υπάρχουμε χωρίς τον άλλον, και κυρίως χωρίς την έλλειψη του άλλου. Να αποδεχτούμε την απώλεια, αυτό που ήταν και συνεπώς αυτό που δεν είναι τώρα πια για εμάς.
Μη βιαστείς να μπεις σε άλλη σχέση. Πρέπει να απελευθερωθείς από τις λύπες που κουβαλάς από την προηγούμενη. Πρέπει να βρεις ξανά το ''εγώ'', που χάθηκε στο ''εμείς''. Αναγνώρισε την αναγκαιότητα του τέλους γιατί χωρίς τέλος δεν θα υπήρχε ιστορία, και χωρίς ιστορία δεν θα υπήρχε ζωή.
Ας κοιτάξουμε ρεαλιστικά το παρελθόν! Μην ωραιοποιούμε τις ''καλές'' μας στιγμές, μη παραλείπουμε τις ''κακές''. Ας κοιτάξουμε ακόμη πιο ρεαλιστικά το μέλλον. Γιατί αυτό είναι που σε κοιτάει από τον απέναντι δρόμο και σου κλείνει το μάτι!